Oktober 2011; Ouw, Saparua, Indonesië

Een warme zomeravond. Op het grasveld voor het huis waar de vader van Willem is geboren, zitten Edwin, neef Leo, zijn vrouw Leny en Willem te praten over het werk van zijn neef. Hij is motortaxi chauffeur en vervoert mensen van het ene dorp naar het andere, achter op zijn motor. Veel verdient hij er niet mee. Genoeg voor het eten van de volgende dag. Het betalen van de schoolkosten van zijn drie dochters is iedere keer weer een uitdaging. Ze praten over geldzaken. Kosten van leven en de ontwikkeling van zijn dochters. Op het muurtje van het huis er tegenover, zit de buurvrouw. Zij luistert aandachtig mee en zegt zo nu en dan wat. Willem zijn eerste gedachte is verbazing: ‘waar bemoeit zij zich mee’.

Hij verschuift zijn krukje enigszins en zit schuin voor haar. ‘Kunnen ze het in zijn gedachte privégesprek rustig voeren zonder bemoeienis van anderen.’ Buurvrouw springt echter behendig van het muurtje en komt tussen hen in zitten. Op de vraag hoe Edwin en Willem eraan kunnen bijdragen dat een opleiding van de dochters gegarandeerd is, denkt buurvrouw hardop mee over mogelijkheden.

Op dat moment krijgt Willem een heldere ingeving en schaamt hij zich diep voor zijn eerdere gedachte.

Hoe mooi is het eigenlijk dat de buurvrouw mee denkt. Dat wat hier vanzelfsprekend is, wordt in Nederland al gauw als bemoeizucht gezien. Hoe wij in Nederland privézaken vaak niet open bespreken – want dat doe je toch niet. Delen zij hier volop. Het is hier niet IK, maar is het WIJ! Vanuit de Wij gedachte neemt ieder zijn/haar verantwoordelijkheid voor het geheel.